11 de abril de 2006

ressaca

Es va aixecar quan el seu cos li va dir que ja havia dormit suficient. Ella encara dormia abraçada al seu braç. La va apartar suaument mentre s'aixecava. Li feia mal el cap i sentia la boca seca. Va anar a dutxar-se després de prendres una aspirina per intentar callar al cabrón del tambor que estava fent un concert dins del seu cap. "Jo només volia fer una birra amb els colegues, com collons hem arribat a aquest punt?". Intentava recordar què havia passat durant la nit, qui era aquella noia i com havia arribat al seu llit. Es va prometre, com tantes altres vegades, que mai més tornaria a beure tant. Es va anar a fer l'esmorzar però no tenia gana. "Millor veig una estona la tele mentre ella es desperta i aclarim tot aquest embolic". Va anar cap al menjador i va aparèixer a una espècie de despatx. Aquella distribució no li sonava. Ell mai hauria comprat aquesta estanteria tant fashion. Les parets tenien quadres, el terra estava net, tot estava en ordre... va anar a l'habitació i va veure que ella encara dormia. Va buscar la seva roba entre tota la que hi havia escampada per l'habitació. Es va vestir silenciosament, va obrir la porta sigilosament i va marxar. Mai més tornaré a beure tant es va repetir un cop més.

6 de abril de 2006

que peligro

que peligro es empezar un post sin tener la menor idea de lo que quieres decir, solo una comezon en la punta de los dedos, un prurito intelectual, un ronroneo de tripas-corazon que te dice "qiyo, sueltalo ya, ezcribe argo" y piensas... "sera mi consciencia andaluza? o mi subconsciente se ha rebotado por algo que ha ingerido? "oizta" y entonces te vas por los cerros de ubeda, pasas por cuenca, por el hipotalamo derecho y desembocas en una imagen de un caracol pequeñito y baboso subiendo pared arriba. Y te pone cachondo. No por el caracol en si, pero lo ves, ahi, frotandose contra la fria piedra, simbolo de aquella humedad pegajosa que se me antoja tibia y perezosa, subiendo recto, perfecto hacia un destino desconocido... y cuando lo que ves ya no es un caracol, sino un rastro de lujuria y cosquillas gasterosas. Despiertas. "destino". Has dicho destino. No, has pensado destino!. Sabe el caracol a donde va? Esta claro que no, por que pared arriba no hay nada. o acaso huye de algo? o acaso no estoy preparado para entender un caracol?. "no zomoz nadie chvarl!" que dice el quiyo que hoy habita en mi interior. Y asi preocupado por lo que aflora de mis neuronas, decido no leer esto otra vez, por que acaso no lo ha escrito el destino? o acaso huyo de algo? o acaso no estoy preparado para entender ...